Bu Ev Annemdir

 

Annemin ağrılarını sakladığı eve girdim bir gece yarısı. 

Hastaydım ve biraz yorgun, biraz da annemden ağrılar vardı başımda. 

Düşmek üzereydim, bitmek üzereydim, bilinmez bir yerde öylece kalmak üzereydim; Bir eve girdim. 

Annemin ağrılı gecelerinden bir ateş yanıyordu içeride. 

O ateşte pişmişti oturduğum sofradaki yemekler. 

O ağrıların ağırlığı vardı örtündüğüm yorganın üzerinde. 

Ben bir eve sığındığımı sanmıştım; Oysa o ev benim annemin on beş yaşıydı, başımı yasladığım yastıkta onun saçlarını bulduğumda anladım.

Ağlasam annemin o genç yaşını alabilir miydim bu lanet hastalığın elinden?

Ağlaya ağlaya serinletebilir miydim eklemlerine çöken iltihabı?

Gözümde yaş kalmasa söndürebilir miydim etini koparan acıları?

Çekip kurtarabilir miydim annemin on beş yaşını, ben büyütebilir miydim onu yeniden? 

...

Allah'ım biliyorum ki annem cennettir.

Allah'ım sana hamd ve şükürü bana annem öğretti. 

Allah'ım şükürler olsun ki düşmek üzere olduğum anda bana annemden bir ev gönderdin...

Herkes Yitirir Mi Aklını?

  

Seneler boyunca dolaştım durdum. Ama en çok kendime...

Kendime dolaşıp kaldığım bir dünyada canıma kast edecek bunalımları yönettim. Herkesin mi kastı kendinedir? Dolaşıp durdum ama kendime bir yer bulamadım. Bu yersizliğim beni deli etti. Herkes yitirir mi aklını, kendinden öteye çıkamadıkça?  

Bu baş ağrılarım bu yüzden biliyorum. 

Başım ağrıyor çünkü artık aklım başımda değil.

Bekleme Hali

Bu zamanı çok bekledim...

Kim bilir yurdun bir köşesinde ne karlar erimiş ne nehirler almış başını derya sularına karışmıştır. Kim bilir ne çocuklar büyümüştür meşe kokulu köylerde, ne anılar asılı kalmıştır o çocukların ruhunda. Büyüdüm. Büyümem zaman aldı nice savaşlarda yenildim. Hem de yenilmem  sandığım kadar zaman almadı, çabucak yenildim. Yenilmem değil bu savaşların sayısı zaman aldı. 

Ben bu zamanı çok bekledim...

Terk edilmiş bir istasyonda okuduğum romandaki treni bekledim. Hiç gelmeyecek bir treni beklemek zaman aldı, istasyonun saati çoktan durmuştu. Yürüdüm. Yolu bulmaya yönüm yetmedi. Bir kuş bulamazsa göç yolunu hangi dal yuva olur ona? 

Bir pencere kenarında kış geçti, yıllar geçti, yollar ve şehirler geçti. Ne kadar beklenebilirse o kadar çok bekledim bu zamanı ama bu bekleme halini bir türlü  tüketemedim. Şimdi beklediğim bu zaman hangi zamandı aklım ermiyor...

Nar Ağacı

Ömründe hiç nar ağacı görmemiş bir kadının narı ilk defa dalından kopardığı anın mutluluğunda kalmak isterdim.

Onun memleketinde bol su olurdu, fasulye sarmaşıkları  efsanelerdeki  gibi  göğe ağar giderdi.
Kavaklar en uzun insan boyunu dokuza katlar, elma bahçeleri mis gibi kokar, meşeler küme küme kümelenirdi.

Onun memleketi bir başkaydı ama bir tane dahi nar ağacı görmemişti ömründe.

Uzandı ve narlardan en büyük  en kırmızı olanını kopardı.
Narın taze rengi kadının gözlerinde ışıldadı.

O gözlerden taşan ışıltıya sırtımı verip geleceğe bakmak isterdim.
Ancak o zaman gerçek mutluluğu tadarmışım gibi...

Kadın yaşlıydı ve biraz da topal. Çocukluğundan daha büyük bir sevinci mevsimin ilk meyvesini veren bir nar ağacında yaşamıştı.

Ruhumu o sevince dayasam içimdeki onulmaz hüzün nehirlerle birlikte benden uzağa akıp gidebilirdi.
Ben bunların hiçbirini yapamadım. 

Benim içimde bu derin mutsuzluk,
kalbimde yer çekiminden daha ağır bu hüzün kalakaldı, o kadının gözlerinde nar kırmızısı...
İnsan kıskanır mı hiç herhangi bir nar ağacını? 

Bir insan nasıl darılır kalbine?

Bir insan nasıl darılır kalbine?

Yaşadıkça öğreniyor insan.
"Kendimi kandırmışım geçen altı ay."

Söyledim.
Döndüm tekrar söyledim.
"Kendi kendimi kandıralı iki mevsim geçmiş."

Geçen o iki mevsimde şahlanıp filizlenmiyorsa bi' sevgi, işte o zaman darılıyor insan kendi kalbine.

Kendini bile sevememiş insanların sevgisizliği incitince, darılıyor insan kalbine.

Gök kadar yücelebileceğini bildiğin göğüste kendine baş yaslayacak bi' yer dahi bulamayınca, darılıyor insan.

Evet şimdi kalbime çok dargınım
ve biliyorum ki bu dargınlık geçen iki mevsimi dört eder.